Tapia eta Leturiaren hirugarren diskoa dugu. Trikitixaz blai, soilik ala ez, baina trikitixa. Egia esan, bikote honek aire berriak eman dizkio, batzuri gustatu ala ez. Edozein kasutan, beren aportazioa hor dago eta gainera, gure ustetan, oso garrantzitsua.

Dultzemeneoa diskoak besteen lineatik jarraitzen du, aldaketa nabarmenik gabe. Estilo propioa landuz, baina. Hainbat jendek parte hartu du hamabost kantu bildu dituen grabaketa honetan. Tapia eta Leturia, musikari hauek kontatuz, primeran aritzen dira erritmo askotan zehar: trikitixa bera noski, porrusalda, arin arin, fandango, latino eta beste batzutan, rockaraino heltzen, problemarik ez. Moldakuntzak oso egokiak izanik, abestien edertasuna erakusketa gauza ederra da. Lortutako soinua ohizkoa bada ere, aipatzekoa da instrumentu guztietako harremana, bai akustikoak bai elektrikoak. Trikitixa hau?, esango du norbaitek. Bai, trikitixa, gaurkoa, gaur egiten dena. Akaso, hau kritikatzen duen jendeak janzten du aintzinean bezala? Zenbat galdera egin genitzake horretaz? Tapia eta Leturiaren arrakasta aldaketa horrekin batera hazi da. Zeozer eduki behar du.

Ezin dugu ezeztatu dantzatzeko musika denik baina kontzertuetan arituko balira ez lukete problemarik edukiko, bere lana molda baitaiteke bietan, oso gutxik esan ahal duena. 

Dultzemenoa, "meneoa" baino askoz gehiago da, urte guzti hauetako lana.