Imanolek azken diskoekin bere estiloa margotu du eta nolabait sonido Imanol bat badela esan daiteke, sonido Oskorri bat baden bezala. Entzuleak identifikatzen du. Aspalditik adiskide duen Karlos Gimenezek egiten dizkio moldakuntzak; pianoa ere berak jotzen dio, batzuetan sokazko tresnen kolorez apainduz, bestetan jazzera hurbiltzen duten pasarteak saxoz jantziz. Eta sintearekin ikutu karibeñoak ere aurkitzea iruditu zaigu. Sinte eta akordeoia Iñaki Salvador aritu zaie, hau ere azken aldi honetan moldaketa lanetan ezaguna dena.

Nostalgia, malenkonia eta tristura Imanolen oraingo diskoko kantetan ere. "Udazkena -iratzeak-", "Oroimeneko portua", "Ilun-ikarak", "Galdera hotzen erantzun-eza", "Seaska kanta", "Osin mikatz"... Aspalditik bezala, Mikel Arregik segitzen du izaten Imanolen poeta gustukoena. Juan Mari Lekuonaren poema pudoretsu eta lotsati bat ere sartu digu oraingoan. Koldo Izagirreren testu batetik atera du Mea kulparik ez titulua: "Nire euskaltasuna pekatu bat da, eta ez du mea-kulparik", dio Izagirrek, baina bere testuingurutik aterata, tituluak azken denboretako gertakizun bat eta ondoren kantaldi politizatua bururaerazi dio bati baino gehiagori. Xabier Leteren poema bat ere musikatu du Imanolek, "Baztango lurra, zugan aurkitu nuen pakea".

Aldaketa handia egin du bere historian zehar Imanolek. Urrun geratu dira bere kantu politikoak, baina aurreko esperimentalismoak ere piano, sinte, akordeoi eta bibolinez gozatu ditu. Irudi bat ere badu gaur Imanolek, eta euskal kantaririk kotizatuenetako bat da. Muga bat aurkitu uste diogu diska honetan ere: konposaketari dagokionez, sinple xamarrak ote diren doinu eta kantak. Koplen ebakera ezin da izan gehiegi erabiltzeko errekurtsoa. Diskan zehar azaltzen den Paco Ibañezen laguntza adiskide baten eskerrona izan daiteke, edo behin eta berriro iragarri zaigun "Carpa"-ren aurrerapen bat.