Lehen pausoa etxe aldera: badoa denbora. Hiru abestiren izenburuak hartu eta badugu komentario honentzat izenburua, inpresio hori eman baitit Ruperren lan berri honek, etxe alderako pausoa, intimismora pausoa, rocka alde batera edo bigarren maila batean utziz: badoa denbora?

So'ik so' izeneko disko hau grabatzeko instrumentista profesionalez inguratu zaigu Ruper, eta hori nabaria da, maila oso altua da, baina abestiak grabatu eta interpretatzeko era ez zait guztiz zuzenena iruditu. Ahotsak eta bateriak protagonismo handia dute nahasketan, handiegia esango nuke, eta Ben Monder-ek gitarra jotzeko duen erak nahasketa horrekin ere galdu egiten du. Gitarra oso atmosferikoak, anbientalak, melodiarik eta armoniarik osatu gabe, ahotsa kolokan dagoenaren sentsazioa ematen du.

Abesti gehienak lasaiak dira, baina denbora guztian abesti bera entzuten ari zaren sentsazioa ematen dit, musikalki noski. Instrumentazioak, bateriak ezik, presentzia eskasa du, ez da ondo definitua azaltzen.

Letretan ordea, bada zer irakurri eta zer ulertu; istorio eta esperientzia ugari, hiriko bizitza batik bat, Ruperrek New Yorken pasa zuen denborak oraindik ere arrastoa utzi du abestietan ("Crack", "Belauniko"), naturarekiko erlazioa ("Etzanda", "Trikuarena"), azken hau Bernardo Atxagaren olerki ederra dugularik.

Rockean murgiltzen diren abesti bakarrak "Behera eta behera" eta "Lehen pausoa" ditugu, Ruperren konposizio klasikoak. Abesti batzuekin geratzekotan, "Xamurragoa zen orduan" (Olejniczak-en klarinetea) eta "Lehen pausoa" (Rory McLeod-en ahosoinua) aukeratuko nituzke, baina entzun ondoren, lan borobila ez den sentsazioa ezin dut burutik kendu, zerbait falta da, hotza geratzen da. Hurrengoan beharko.