Benitoren jarraitzaileek zioten: "Azkenean Benitoren lan berria". Ba gustura egon litezke, ni Benitoren jarraitzaile sutsua ez banaiz ere, entzuteko oso atsegin izan baitzait. Eta berari elkarrizketaren batean entzun diodan bezala, eta bere musikari zenbaitek esan didaten bezala, "Benito oso pozik dago kantatzen ikasi duelako".

Ez du honek esan nahi lehen gaizki kantatzen zuenik, baina musiko batek kantatzen ikasi duela dioenean, hobeto modulatzen ikasi duela esan nahi du, arnasketa kontrolatzen ikasi du... gauza horiek guztiak.

Eta egia da, diskoa entzuten duzunean, kantu bakoitza Benitoren ahotsaren baitan eremu ezberdina da. Batzuetan rock abeslari baten indarra eta besteetan leun. Instrumentisten artean, zuzenerako erabili ohi duen taldea hartu du, nahiz eta berrikuntzarik baden: Luis Caminoren perkusioak esaterako. Gustura da Benito bere taldearekin.

Betiko kantu motak dakarzkigu eta egia esan aparteko berrikuntzarik ez nuen espero eta gutxiago Benito Lertxundi izanda. Barrua ongi hunkitu didan kantuetako bat "Uhera" da, bere anaia zenari Pello Irizar piano joleak eskainitako kantua. Piano soil batek eta txelo batek hainbeste lortuko zutenik ere... Hemen dagoen honek 20 aldiz baino gehiago entzun du kantu hori. Biba zu Pello!

Pasa den astelehenean Madrilen aurkeztu behar zuen diskoa, ea Madrilgo entzuleek nire iritzi bera duten. Kontzientziaz egindako diskoa eta oso gustu onarekin.